Χρόνος. Αυτή η έννοια νομίζω με κυνηγάει από μικρό παιδί και θα με κυνηγάει για πάντα. Βέβαια όταν ήμουν παιδί δεν με πολυενδιέφερε, γιατί είχα άλλους να ασχολούνται με αυτά και μου κάνουν το ξυπνητήρι! Όμως τώρα μεγάλωσα... Μεγάλωσα είπα ε; Όχι δεν μεγάλωσα, μεγαλώνω και κάποιες φορές αυτό με πιέζει και με αγχώνει. Με αγχώνει γιατί κοιτάζω πίσω μου και ψάχνω να δω τι έκανα. Κι έπειτα σκέφτομαι τι ήθελα να κάνω και πόσα από αυτά κατάφερα. Και πάλι αισθάνομαι ένοχη, γιατί ο χρόνος πιέζει κι εγώ τον αφήνω να περνάει σαν τρένο από κλειστό σταθμό και τίποτα το ουσιαστικό δεν έχω κάνει. Και τι είναι πραγματικά ουσιαστικό; Αυτό που πραγματικά θέλω ή αυτό που θέλουν οι άλλοι για μένα; Κι αν είναι το δεύτερο -που είναι και το πιθανότερο- πότε θα το καταλάβω και θα θέσω τα όρια μου; Ίσως και ποτέ! Αυτό είναι το πρόβλημα.
Και στις σχέσεις έκανα και ξανάκανα υπομονή κι έδωσα ευκαιρίες και υπέμεινα πράγματα που ίσως δεν άξιζε, γιατί ανθρώπινο είναι θα μου πεις. Όμως ο χρόνος κυλούσε και δεν με ρωτούσε. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνεις εκ των υστέρων.
Και κοιτάζω του καθρέφτη μου και σκέφτομαι ότι κάθε μέρα αλλάζω και πως μια μέρα αυτή η αλλαγή δεν θα μου αρέσει. Γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος και θα χει αφήσει τα σημάδια του πάνω μου, στο πρόσωπο και το κορμί μου. Και τότε σίγουρα θα λυπηθώ και προσπαθήσω να τον νικήσω κι ίσως γίνω και γελοία. Κι όταν καταλάβω ότι δεν νικιέται, ελπίζω να μην συμβιβαστώ αλλά να τον αποδεχτώ και να τον κάνω φίλο μου. Κι εσείς αυτό να κάνετε. Από αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Και να χαίρεστε που μεγαλώνετε κι ο χρόνος να περνάει, γιατί όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε τόσο καλύτερα θα ζήσετε. Καλή ζωή!
Α. Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου