Μιλήσαμε με την δημοσιογράφο Κατερίνα Αντωνοπούλου που μας μίλησε ανοιχτά για την πορεία της, το τι σημαίνει να είσαι πολεμικός ανταποκριτής, την εκπομπή της ''Σε πρώτο πλάνο'' καθώς και για το ντοκυμαντέρ που ετοιμάζει αυτή την περίοδο.

1) Ποια είναι η Κατερίνα Αντωνοπούλου

Όλοι είμαστε οι διαδρομές μας, τα “όχι” και τα “ναι” μας, τα λάθη και τα σωστά μας. Και θα μοιράστω μαζί σας και διαδρομές μου που δεν είναι γνωστές, ας ξανασυστηθούμε λοιπόν…

Γεννήθηκα στην Αθήνα, σε οικογένεια γιατρών. Είμαι ….το υπερκινητικό παιδί που έτρεχε, έπεφτε, χτύπαγε, δεν …έκλαιγε για να μη το μαλώσουν, αλλά χαμογελούσε, επέμενε και το ξαναέκανε, παίζοντας μέχρι τελικής πτώσεως… Πήγα σε γερμανικό νηπιαγωγείο και σχολείο, χωρίς οι δικοί μου να ξέρουν την γλώσσα, κι όμως τα γερμανικά μου άρεσαν παρά τη δυσκολία τους. Είμαι …οι 3 ώρες κολύμπι κάθε μέρα που έκανα για πολλά χρόνια, γιατί το αγαπώ κι ας μη πήγαινα για γυμναστική ακαδημία, και …η ροκ μουσική που άκουγα δυνατά λύνοντας ασκήσεις μαθηματικών με 2 & 3 διαφορετικούς τρόπους που πάντα μου άρεσαν, ενώ τα θεωρητικά μαθήματα τα βαριόμουν. Είμαι… “ο Φλύαρος” όπως είχα ονομάσει την πολυσέλιδη εφημερίδα που έφτιαχνα μόνη μου (ακόμα και τα σταυρόλεξα!) και τη μοίραζα τότε στη γειτονιά μαζί με τον μπαμπά μου προς 10 δραχμές, είμαι …η κουβέντα που έκανα με τους δικούς μου πάνω από το μηχανογραφικό, όταν εκείνοι πρότειναν πιο “ασφαλείς” επιλογές από τη δημοσιογραφία επειδή ήμουν καλή μαθήτρια, αντί για έναν “ρευστό χώρο” που δεν τον ξέραμε, αλλά επέμεινα με πρώτη επιλογή τα ΜΜΕ για το Πανεπιστήμιο. Εκείνοι, όμως, ήταν πάντα και παραμένουν στο πλευρό μου, και νιώθω πραγματικά ότι είμαι… η πολλή αγάπη, η δύναμη και η σημασία της προσπάθειας και της αξιοκρατίας, που εμφύσησαν σε μένα και την μικρότερη αδελφή μου, και έτσι ακριβώς θα ήθελα να δώσω κι εγώ στα παιδιά μου όταν έρθει η ώρα.

Τέλειωσα το Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Παν/μιο Αθηνών, κι έκανα Master σε Δημοσιογραφία, Τηλεόραση και Σκηνοθεσία στη Μεγάλη Βρετανία (MA in Journalism, Cardiff University). Είμαι, λοιπόν, και …τα ατελείωτα ξενύχτια που έκανα και κάνω, όχι μόνο έξω για ποτό με φίλους πραγματικούς που έχω από τότε, αλλά κι εκείνα τα ξενύχτια λόγω ατελείωτης δουλειάς που κάνω κι έκανα από όταν ήμουν φοιτήτρια, αρχικά στο Μega, και παράλληλα στην “Βραδυνή” αλλά και στο ραδιόφωνο του Νίκου Μαστοράκη. Είμαι …η φοιτήτρια που κάθησε τότε στο καναπέ του “Αργά με τον Νίκο Μαστοράκη”, μιλώντας για το όνειρο & το πάθος που λέγεται δημοσιογραφία για μένα -το αποφάσισε εκείνος ξαφνικά, εγώ ήμουν εκεί για συνέντευξη για τη Σχολή, κι εν μέσω γυρίσματος μου πέταξε ένα μπαλάκι… και μου λέει “έρχεσαι εδώ στο καναπέ να μας τα πεις;”, και φυσικά πήγα. Είμαι… το ψέμα που είπα αρχικά στη “Βραδυνή” ότι ‘δεν φοιτώ στο Πανεπιστήμιο’, -γιατί κατάλαβα ότι οι παλιοί εφημεριδάδες παραδέχονταν μόνο τη δημοσιογραφία του πεζοδρομίου, κι όχι των σπουδών. Εγώ πίστευα πάντα ότι μπορούν και πρέπει να συνδυάζονται. Είμαι … η Duracell, όπως λένε χαμογελαστά όσοι με ξέρουν από μικρή, γιατί μ’ αρέσει και δουλεύω ασταμάτητα από τότε, παράλληλα με τις σπουδές, κι έχει τύχει συχνά να είμαστε εξώ για ποτό, να χτυπήσει τηλέφωνο από τη δουλειά και να σηκωθώ να φύγω… ή να είμαι σε άδεια και να έχω ήδη ετοιμάσει βαλίτσα για διακοπές, και να χρειαστεί να γυρίσω σπίτι να αλλάξω τα ρούχα στη βαλίτσα και να φύγω για να καλύψω το πρώτο θέμα των ειδήσεων, όπως ..οι φονικές πυρκαγιές στην Πελλοπόνησο το 2007 ή η δικαστική εξέλιξη της Siemens στο Μόναχο το 2008 όπου είχα πολλές αποκλειστικές πληροφορίες. Όλοι οι καλοί συνάδελφοι πρώτης γραμμής με καταλαβαίνουν, γιατί τους έχει συμβεί.

“Έφευγα”, πάντως, όταν κανείς δεν το περίμενε, παίρνοντας πάντα το ρίσκο, που για μένα άξιζε. Και δεν το κάνουν πολλοί. Έφυγα για μεταπτυχιακά στην Αγγλία, όταν οι συνάδελφοι τότε στο Mega, μου έλεγαν “μη φύγεις τώρα”, κι όταν μου είχε γίνει και νέα πρόταση κι από τη “Βραδυνή” -ακόμα θυμάμαι την έκφραση έκπληξης από τον αγαπημένο Γιώργο Τράγκα… Κι όμως έφυγα, κι αυτό εκτιμήθηκε πολλαπλώς. Ήξερα ότι αν δεν φύγω τότε, δεν θα έφευγα ποτέ. Και ποτέ δεν το μετάνιωσα, ζυγίζοντας όσα πήρα και από το εξωτερικό. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έρθουν όλα στο “πιάτο”, ο δικός μας χώρος δεν “εξαργυρώνει” πτυχία, αλλά θέλει δουλειά και αποτέλεσμα. Ήξερα, όμως, ότι και η διαδρομή στο εξωτερικό, θα “φανεί” και στη δουλειά, που δεν μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε οι…. “εχθροί” -και δυστυχώς στο χώρο μας είναι πολλοί, και συνήθως εμφανίζονται εκεί που δεν τους περιμένεις.

Μιλώ άριστα γερμανικά και αγγλικά, κι εργάστηκα στο βρετανικό BBC για 2 χρόνια σε θέματα επικαιρότητας & έρευνας, αλλά και στην αγγλική εφημερίδα Western Mail, παράλληλα με το Master. Θυμάμαι σαν χθες, μάλιστα, άλλη μια πρόκληση: είμαι, λοιπόν, και …εκείνο το στοίχημα για 50 λίρες που έβαλα, μπροστά σε Έλληνες και ξένους συμφοιτητές μου, με έναν “δύσκολο” Άγγλο καθηγητή μας, τον John Foscolo. Δεν το ξεχνώ. Μετά από πολλή κουβέντα μπροστά σε όλους, εκείνος έλεγε, ότι με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα για το Master και τη διατριβή, δεν μπορώ (!) να βρώ και δουλειά, και να είμαι συνεπής. Κι όμως, το κέρδισα το στοίχημα! Γιατί το πίστευα πάντα, ότι δεν υπάρχει “δεν μπορώ”, υπάρχει “δεν θέλω”….

Ήμουν εγώ, πάντως, που μετά …είπα και πάλι “όχι” σε νέα πρόταση του BBC για άλλα 2 χρόνια. Ήθελα να γυρίσω Ελλάδα, και να δουλέψω εδώ -και πολλοί και τότε με κατέκριναν, και μου έλεγαν “μείνε έξω”. Όμως, γύρισα, αυτό ήθελα. Επέστρεψα στις ειδήσεις του Mega με τον Νίκο Χατζηνικολάου -ένα μεγάλο σχολείο για εμένα, όπου έμαθα για το πώς προσπαθείς με πάθος, να είσαι πάντα στην κορυφή. Κι ανέλαβα εξίσου μεγάλες προκλήσεις σε θέματα επικαιρότητας & έρευνας στο δελτίο ειδήσεων. Έτσι ήρθε λίγο αργότερα και η ακόμα καλύτερη πρόταση από τον ΑΝΤ1, το 2005. Και τη δέχτηκα μετά από σκέψη, γιατί αγαπούσα πολύ το Mega & τους ανθρώπους του. Σαν επαγγελματίας, όμως, τίμησα και τιμώ κάθε πρόταση που μου δίδεται. Έτσι ξεκίνησε ακόμα ένας κύκλος για εμένα στον ΑΝΤ1, που ήδη κρατά 10 χρόνια -με σημανικές αποστολές και επιτυχίες στις ειδήσεις, και την πρόταση για την εκπομπή “Σε Πρώτο Πλάνο” στη συνέχεια.

Είμαι, λοιπόν, … η “ήρεμη δύναμη” όπως με αποκαλούν φίλοι και λίγοι συνάδελφοι που με ξέρουν καλά. Σε ένα χώρο με …πολλή χρυσόσκονη και πολλές “λυκοφιλίες”, ….επέλεξα να απέχω, και να είμαι “μονάδα”. Συνειδητά δεν μπήκα σε “παρέες”, δεν έχει κανείς να μου πει ότι “έλεγα πίσω από την πλάτη του”, όπως συχνά γίνεται δυστυχώς. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι… δημόσιες σχέσεις αυτού του είδους. Δεν έκανα και δεν κάνω εκπτώσεις στη γνώμη ή τη δουλειά μου. Δεν θα κάνω like σε αναρτήσεις…. απλώς και μόνο για δημόσιες σχέσεις, όπως κάνουν πολλοί, αλλά επειδή το εννοώ και μόνο. Και δεν χαμογελώ, όταν δεν το πιστεύω. Αυτό κοστίζει, το ξέρω. Όμως, δεν το κάνω. Παίρνω το ρίσκο κάθε στιγμή, ακόμα και σήμερα. Και οι συχνές “τρικλοποδιές” δε με πτοούν. Είμαι ο εαυτός μου και η δουλειά μου. Μόνο. Πολύ αληθινό & δύσκολο στις μέρες μας.

Κι ας μη ξεχάσω το πιο σημαντικό: οι “άλλοι” μιλούν σίγουρα πιο σωστά για το “ποιός” είσαι -κι όχι μόνο εσύ! Και σίγουρα μετρά εξίσου “ποιός” είναι αυτός που θα σε κρίνει, κι όχι μόνο “τί” θα πει. Θα δανειστώ, λοιπόν, μια ατάκα πολύ έμπειρης και καταξιωμένης συναδέλφου που πραγματικά (!) με αιφνιδίασε, γιατί δεν έχουμε ούτε φιλική σχέση ούτε στενή επαγγελματική συνεργασία.

Ήταν σε μια ομιλία μου, για την πορεία μου στη δημοσιογραφία. Και ήταν η Μαριάννα Πυργιώτη, που σηκώθηκε ξαφνικά και σχολίασε: “Την Κατερίνα την παρακολουθώ πολλά χρόνια, και δεν πήρε ποτέ το ‘ασανσέρ’, όπως κάνουν πολλοί… Η Κατερίνα ανέβηκε και συνεχίζει να ανεβαίνει μόνη της από τις σκάλες, με όλο το κόστος…” Μεγάλη αλήθεια, σε λίγες λέξεις -που μοιραζόμαστε πολλοί καλοί συνάδελφοι. Με τιμούν πραγματικά τέτοιες δημόσιες, αυθόρμητες και ειλικρινείς τοποθετήσεις, και την ευχαριστώ προσωπικά για άλλη μια φορά -ειδικά επειδή στο χώρο μας τα καλά λόγια είναι πολύ σπάνια, και η ανηφόρα για όσους δεν “υποκύπτουν”… αδιάψευστος μάρτυρας.

2) Δώσε μας τρεις λέξεις για τον εαυτό σου.

Επίμονη, τολμηρή, σχολαστική.

3) Σε τι φάση βρίσκεσαι σήμερα;

Σε φάση ….προβληματισμού για την κατάσταση στην χώρα μας. Ως δημοσιογράφος ζω εδώ και μήνες το “vertigo” της κυβέρνησης, από το “μαύρο σε 5 ημέρες” …έως το “πάμε για ΕΣΡ και βλέπουμε”. Ας πληρώσουν όσοι σταθμοί ενδιαφέρονται. Κανείς δεν διαφωνεί. Και τότε, το δημόσιο συμφέρον θα είναι πολλαπλάσιο. Άλλωστε, κι όσα θα πληρωθούν… από “δάνεια” δεν θα είναι; Ας μην προσπαθούμε, όμως να λιγοστέψουμε τη δημοκρατία και την πολυφωνία, και να αντικαταστήσουμε τη δικαιοσύνη.

Είμαι σε φάση προβληματισμου, λοιπόν, αλλά παράλληλα και… δημιουργίας. “Crisis is …a chance”, το πίστευα πάντα, ότι η …κρίση σε όποια μορφή της, μπορεί να είναι και ευκαιρία! Σε αναμονή, λοιπόν, της τελικής εικόνας του τηλεοπτικού τοπίου οργανώνω τις επόμενες δημοσιογραφικές αποστολές και συνεντεύξεις μου, αλλά κι ένα νέο ντοκυμαντέρ για φεστιβάλ του εξωτερικού που με τίμησε με πρότασή του. Στόχος μου πάντα… το καλύτερο αποτέλεσμα, και κυρίως ο σεβασμός απέναντι στο κοινό και την αλήθεια, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.

4) Τι είναι η δημοσιογραφία και ποια τα κακώς κείμενα;

Η δημοσιογραφία είναι για μένα λειτούργημα, και ταυτόχρονα μια πρόκληση σε μια εποχή με όλο και περισσότερες απαιτήσεις. Δεν “μετρά” πια μόνο ποιός θα μεταδώσει την σωστή είδηση πρώτος, όπως παλιότερα. Αλλά στον σύγχρονο κυκεώνα πληροφόρησης έχουν μεγάλη σημασία η ουσία, η κρίση, η σύγκριση, και η στόχευση στο σημαντικό. Είναι αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα του δημοσιογράφου να κρίνει πάντα με στοιχεία κάθε εξουσία, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, αλλά να το υποστηρίζουμε με αντοχή σε… κακώς κείμενα και πιέσεις που όλοι καταδικάζουμε. Γιατί η δημοσιογραφία από λειτούργημα μπορεί να γίνει και… “φονικό όπλο” στα χέρια ασυνείδητων -με τακτικές παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης. Εκεί αντιστέκονται.. όσοι μπορούν, και είναι πολλοί αυτοί οι άξιοι συνάδελφοι. Δεν είναι δίκαιο και συνετό, να προχωρούν κάποιοι σε γενικεύσεις, λοιπόν. Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο.

5) Είναι η δημοσιογραφία η τέταρτη εξουσία;

Υπο την έννοια ότι απευθύνεται και φτάνει εύκολα σε όλο τον κοινωνικό ιστό, με δύναμη να επηρεάσει και να δρομολογήσει εξελίξεις -είτε θετικές, είτε αρνητικές-, θα έλεγα “ναι”, ήταν και παραμένει η τέταρτη εξουσία.

Όμως, άλλο η “επιρροή” και άλλο η “τελική απόφαση”. Ο καθένας μας είναι μόνος του απέναντι στα προβλήματα, και μόνος του στο παραβάν, όταν ψηφίζει. Ο κόσμος κρίνει, και μάλιστα πολύ πιο αυστήρα από παλιότερα, και τα ΜΜΕ αλλά και την κατάσταση. Κι ο κόσμος αποφασίζει τελικά.

Θυμίζω ότι η φιλελεύθερη προσέγγιση μίλησε για τα ΜΜΕ ως 4η εξουσία, επειδή η ανεξαρτητοποίηση των ΜΜΕ από το κράτος, έκανε τα ίδια τα ΜΜΕ να συμβάλλουν στην εκδημοκράτισή του. Ειναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, πάντα με στοιχεία να ασκείς έλεγχο στο κράτος, επιτελώντας το δύσκολο ρόλο του “αυστηρού κριτή” κι όχι μόνο του “χειροκροτητή”. Να μεταφέρεις και τη φωνή του πολίτη, συμβάλλοντας σε έναν δημόσιο διάλογο επιχειρημάτων, με το στόχο τη βελτίωση πολιτικών επιλογών, ακόμα και την αποκάλυψη “κακώς κειμένων”.

Παράδειγμα λειτουργίας των ΜΜΕ είναι η αποκάλυψη του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ ή της φυλάκισης αθώων για συμμετοχή στον IRA, που συγκλόνισαν το κοινό διεθνώς. Αυτή είναι η αποστολή της δημοσιογραφίας, να λέει με στοιχεία τα πράγματα με το όνομα τους σε κάθε επίπεδο.

6) Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την δημιουργία της εκπομπής "Σε Πρώτο Πλάνο”;

Αυτή η εκπομπή ήρθε ως πρόταση από τον ίδιο τον κ. Μίνωα Κυριακού το 2012. Ήταν ιδιαίτερη τιμή για μένα, το ότι με πίστεψε και με εμπιστεύθηκε για κάτι μεγαλύτερο. Κι αυτή η εκπομπή έγινε ένα εντελώς …προσωπικό concept, που το νιώθω σαν επαγγελματικό μου παιδί.

Ήρθε ως επιστέγασμα της δημοσιογραφικής μου πορείας, με πολλές δημοσιογραφικές επιτυχίες και αποκλειστικά ρεπορτάζ μου στις ειδήσεις (υποθέσεις Siemens, Βατοπέδιου, Ζαχόπουλου κλπ), με αποστολές μου σε εμπόλεμες ζώνες (Ισραήλ, Λίβανος, Γεωργία), αλλά και με αποκλειστικές συνεντεύξεις με κορυφαίους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες διεθνώς σε κρίσιμες στιγμές για την Ελλάδα (όπως ο Γκίντο Βέστερβελλε, τότε Υπ. Εξωτερικών Γερμανίας ή ο Τσαρλς Νταλάρα, τότε Πρόεδρος Διεθνούς Ένωσης Τραπεζών).

Ειδικά η αποκλειστική συνέντευξη με τον Τσαρλς Νταλάρα ήταν για μένα και τον ΑΝΤ1 μια παγκόσμια αποκλειστικότητα! Σε μια ωριαία κουβέντα ο κορυφαίος οικονομολόγος, που έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη μεγαλύτερη μείωση του ελληνικού χρέους έως τώρα, το γνωστό PSI, δέχτηκε να απαντήσει σε καίριες ερωτήσεις μου, λίγες ώρες πριν μπει στο Μαξίμου για τις σκληρές διαπραγματεύσεις της συμφωνίας -συνέντευξη που την επόμενη ημέρα μάς την ζήτησε το Reuters, και την έπαιξε σε όλο τον κόσμο!

7) Τα θέματα της εκπομπής τα επιλέγεις εσύ;

Ναι, η επιλογή των θεμάτων γίνεται αποκλειστικά απο εμένα, και στόχος μου πάντα είναι να έρχονται «Σε Πρώτο Πλάνο» πρόσωπα και αλήθειες που αξίζουν και μας αφορούν όλους! Ιστορίες… που έτσι γίνονται “ιστορίες όλων μας”, αναδεικνύοντας πρόσωπα με αισιοδοξία, στόχευση και προβληματισμό , με διάθεση πάντα… να υπάρξει ένα βήμα στο καλύτερο, με έρευνα και παρουσίαση όλων των πλευρών, χωρίς φθηνούς εντυπωσιασμούς αλλά πάντα με εντιμότητα απέναντι στον τηλεθεατή.

Προσωπικά πάντα πίστευα… ότι υπάρχει φως σε κάθε τούνελ, αρκεί να το ακολουθήσεις μαζί με τους ανθρώπους του, όσο αχνό και αν φαίνεται, και να το αναδείξεις φέρνοντας “Σε Πρώτο Πλάνο” τα πρόσωπα και τις ιστορίες τους, που μας κάνουν υπερήφανους κόντρα σε κάθε δυσκολία! Έτσι ξεκίνησα αυτή την εκπομπή εδώ και 4 χρόνια, κι αυτό πρεσβεύω.

8) Με ποιο τρόπο οι εμπειρίες που έχεις αποκομίσει από την δουλειά σου έχουν επηρεάσει τη ζωή σου;

Όταν αντικρύσεις …κατάματα τον θάνατο, όπως τον αντίκρυσα σε 3 εμπόλεμες ζώνες (Ισραήλ-Λίβανος το 2006, Γεωργία 2008, Συρία 2013), όταν τρέξεις σε βομβαρδισμούς και κινδυνέψεις κι εσύ μαζί τους μετρώντας τα λεπτά που είσαι ακόμα …ζωντανός, καταλαβαίνεις ότι.. “ζωή” είναι και μόνο μια ….“αναπνοή”! Και αυτό το κρατάς, πολύ δυνατά μέσα σου!

Είναι… πολύ διαφορετικό από το κάθεσαι στο ξενοδοχείο και να βγάζεις απλώς ζωντανές συνδέσεις για το δελτίο, αναπαράγοντας μόνο τι γράφουν τα διεθνή πρακτορεία, όπως έκαναν μεγαλύτεροί μου που είχαν ….γνώση κινδύνου. Επέλεξα να τους χαιρετώ κάθε πρωί (και το θυμούνται!), και να πηγαίνω εκεί όπου γραφόταν η ιστορία, με κάθε ρίσκο και με ….κάθε άγνοια κινδύνου ως πιο μικρή από όλους τότε. Θα το ξαναέκανα και τώρα πάντως. Γιατί, αυτό ζεις και μεταδίδεις, αυτό πίστευα πάντα, είσαι ακριβώς εκεί όπου συμβαίνουν τα γεγονότα.

Και πέρα, όμως, από εμπόλεμες ζώνες, δεν ξεχνώ ποτέ τις απίστευτες στιγμές που μοιράστηκα με Έλληνες στην άλλη άκρη της Γης: όπως στο Νότιο Περού, στο χωριό Σαν Αντρές, όταν η γιαγιά Χούλια έσφιξε την ελληνική σημαία, και φώναξε στα 86 της χρόνια: “Soy Griega”-“Είμαι Ελληνίδα…”. Ακόμα αντηχεί στην καρδιά μου. Όταν ζήσεις, λοιπόν, τέτοιες δυνατές στιγμές: ναι, δεν το ξεχνάς ποτέ, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, εκτιμώντας ως θησαυρό και την ανάσα που έχεις ακόμα... και θέλεις να την επιστρατεύσεις σε σημαντικά.

Κι αυτά τα λέω και για το …απόλυτο “πολεμικό κλίμα” εντός συνόρων που δυστυχώς συνηθίζεται στη δουλειά μας. Το έζησα και το ζω εδώ και χρόνια, όπως και πολλοί συνάδελφοι. Δεν με πτοεί, όμως, καθόλου. Είπαμε, είναι δύσκολος και σκληρός χώρος, όμως όταν ξέρεις ποιος είσαι, αυτό απλώς σε κάνει πιο δυνατό!

9) Ποιο θέμα είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα;

Έχω ζήσει τη ….φρίκη του πολέμου από κοντά, κι αυτό που έμεινε ανεξίτηλα στο μυαλό μου, είναι ο Σεπτέμβριος του 2013, όταν βρέθηκα στη εμπόλεμη Συρία. Έζησα τον πόλεμο μαζί τους και κατέγραψα το δράμα των παιδιών του πολέμου. Χιλιάδες ….ορφανά παιδικά μάτια, που ξεγέλασαν τον θάνατο, μου ….δίδαξαν όσο οι βομβαρδισμοί δεν σταματούσαν για κανέναν μας εκεί, …ότι ο “πλούτος” βρίσκεται στα…ελάχιστα, ακόμα και σε μια ανάσα ότι είσαι ακόμα ζωντανός, και κυρίως μέσα στην ψυχή μας και την δύναμη να ορίζουμε εμείς την ζωή μας! Αυτά τα παιδιά μου έδειξαν ότι η ευτυχία… μπορεί να είναι ένα λαμπερό χαμόγελο αισιοδοξίας, και ας ήταν το πρόσωπο και τα χέρια τους… γεμάτα αίματα, λάσπες και σκόνη. Και ας είχαν χάσει όλη τους τη “ζωή” πριν από λίγες ώρες: όλη τους την οικογένεια, το σπίτι, το σχολείο τους. Πραγματικά ήταν ένα ρεπορτάζ που με συγκλόνισε, και ήμασταν τότε το πρώτο (!) ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο που έφθανε τόσο μακριά -οι δύο μας μόνο ο οπερατέρ Περικλής Αγγελόπουλος κι εγώ. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ για “Τα Παιδιά του Πολέμου της Συρίας», κέρδισε το κορυφαίο δημοσιογραφικό βραβείο του Ιδρύματος Μπότση.

Ο περισσότερος κόσμος σε γνώρισε μέσα απο τη θητεία σου στο πολεμικό ρεπορτάζ.

10) Πόσα χρόνια το υπηρέτησες και σε ποιες εμπόλεμες ζώνες βρέθηκες;

Πήρα το βάπτισμα του πυρός σε πολύ-πολύ μικρή ηλικία στον πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου το καλοκαίρι του 2006, όπου παρέμεινα για κάτι παραπάνω από 8 εβδομάδες, μέχρι και μετά την εύθραυστη εκεχειρία, που αποφασίστηκε τον Δεκαπενταύγουστο εκείνης της χρονιάς, και φυσικά δεν τηρήθηκε… Μετά απο δύο χρόνια βρέθηκα στην Γεωργία το 2008, σε ακόμη έναν σκληρό και βάρβαρο πόλεμο, όπως άλλωστε είναι όλοι οι πόλεμοι του Καυκάσου, με την Ρωσία να εισβάλλει στη Γεωργία για να “τιμωρήσει” τον τότε προεδρό της Σαακασβίλι, που εμφάνισε αποσχιστικές τάσεις απο το Κρεμλίνο. Πέντε χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2013, βρήκα τρόπο να πάμε Συρία μέσω της Ιορδανίας και των καταυλισμών προσφύγων που ξεκινούν από τα σύνορα εκεί. Ήμασταν το πρώτο ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο που έφθανε εκεί. Φοβερές στιγμές σε ακόμη έναν πόλεμο προπαγάνδας… με παιδιά-ήρωες ζωής, και νοήματα που δύσκολα απαθανατίζονται στην κάμερα.

11) Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με το πολεμικό ρεπορτάζ;/ Πόσο καθοριστική ηταν τελικά αυτή η απόφαση για τη ζωή σου;

Ποτέ δεν ξεχνώ, 10 χρόνια πριν, την στιγμή που με ρώτησε στη δουλειά, στο διάδρομο αιφνιδιαστικά, έξω από το κοντρόλ των ειδήσεων ο τότε διευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ1, Γιάννης Μιχελάκης: “Πας στο πόλεμο; Πας Ισραήλ;” Ήμουν πολύ πιο μικρή, όμως ακόμα και τώρα αν με ρωτούσαν, πάλι “Ναι, πάω’’, θα έλεγα. Έφυγα το ίδιο βράδυ μόνη μου για Τελ Αβίβ, με πτήση μέσω Κωνσταντινούπολης. Θα έβρισκα Ισραηλινό εικονολήπτη εκεί, έτσι ήταν η συμφωνία. Κι όταν έφθασα στο αεροδρόμιο του Ισραήλ, θυμάμαι μια 3ωρη σκοτεινή διαδρομή με αυτοκίνητο και με άνθρωπο που δεν γνώριζα, αλλά ήταν “σύνδεσμος” για το επόμενο βήμα. Αλλάξαμε 2-3 μυστικούς σταθμούς και οδηγούς. Μεταξύ αυτών που με περίμεναν για επιπλέον κασέτες και εξοπλισμό, ήταν και ο καλός συνάδελφος Νικόλας Βαφειάδης. Όμως, όλη την διαδρομή σίγουρα δεν θα την έλεγα ασφαλή. Έμεινα Ισραήλ κάτι παραπάνω από 8 βδομάδες, που άλλαξαν πραγματικά (!) τη ζωή μου. 8 βδομάδες με βομβαρδισμούς και συνεχείς σειρήνες πολέμου. 8 εβδομάδες και με δική μου απόφαση να πάμε για ρεπορτάζ και σε σημεία που πολλοί μεγαλύτεροι μου τότε δεν πήγαιναν, σε σημεία που υπέγραφες για να κυκλοφορήσεις με δική σου προσωπική ευθύνη και με αλεξίσφαιρο, και όταν έβγαζες ζωντανές συνδέσεις πάντα υπήρχε “κάποιος” που σε ακούει, σημείωνει τι λες, και ξέρει που μένεις…. Εκείνες τις 8 εβδομάδες θυμάμαι το CNN έμενε στον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου στη Χάιφα, και από εκεί έβγαζαν ζωντανές συνδέσεις. Εγώ έμενα… στον 21ο όροφο, γιατί δεν είχε άλλου να μείνω. Κι έμενα μόνη μου, γιατί ο Ισραηλινός οπερατέρ κάθε βράδυ άφηνε τις μπαταρίες να φορτίσουν, και πήγαινε σπίτι του, όπου είχε ασφαλές και υπόγειο καταφύγιο. Έτσι μαθαίνεις να “ζεις με τον θάνατο” και να τον εξοραϊζεις, γιατί ξέρεις… ότι σε κάθε βομβαρδισμό δεν προλαβαίνεις ποτέ να κατέβεις από το 21ο όροφο. Και ήταν πολλοί οι βομβαρδισμοί που έζησα. Είσαι, λοιπόν, ολομόναχη, κοιμάσαι με τα ρούχα για επαγρύπνηση, φεύγεις κάθε φορά μακριά από τα τζάμια και το παράθυρο, και το πιστεύεις …ότι δεν θα σου συμβεί! Και δεν συνέβη, παρά τον ….εχθρό που είχε άτακτες πολιτικές πολέμου, όπως η Χεζμπολάχ. Και δεν προειδοποιούσε ούτε έστελνε σημειώματα, όπως ο στρατός του Ισραήλ, “φύγετε γιατί θα επιτεθούμε εκεί”. Ήθελε να πετύχει όλο και περισσότερα αθώα θύματα. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ που ο Ισραηλινός οπερατέρ, αρκετά μεγαλύτερος μου τότε, μου έδειξε φωτογραφία της κόρης του, και μου είπε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει…. Έφυγε το επόμενο πρωϊ, και μέχρι το τέλος της αποστολής άλλαξαν οι οπερατέρ άλλες 3 φορές, κι εγώ έμεινα.

12) Φοβήθηκες ότι θα πεθάνεις;

Ναι, φοβήθηκα ότι μπορεί να πεθάνω, αλλά το πίστεψα ότι δεν θα συμβεί! Εκείνες τις στιγμές στην εμπόλεμη ζώνη, κάνεις τον θάνατο “κολλητό”, ..μιλάς μαζί του, και μόνο έτσι μπορείς τελικά… να τον ξεγελάσεις!

Αυτό, λοιπόν, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, και πιστεύω ούτε ο Ρον, ο πρώτος Ισραηλινός οπερατέρ που είχα στον πόλεμο του Ισραήλ-Λιβάνου το 2006 ήταν…. η επιστροφή μας από τη ζώνη συγκούσεων. Επιστρέφοντας ένα απόγευμα από ρεπορτάζ στην πρώτη γραμμή των εχθροπραξιών, από τα σύνορα κοντά στο Κιργιάτ Σιμόνα, άρχισαν να χτυπάνε οι σειρήνες, γεγονός που σήμαινε, ότι το έδαφος του Ισραήλ δέχεται στα επόμενα λεπτά …επίθεση με ρουκέτες. Τότε πρέπει να τρέξεις σε καταφύγιο ή όπου μπορείς να έχεις σχετική κάλυψη. Εμάς οι σειρήνες μας βρήκαν μέσα στο αυτοκίνητο σε έναν ευθύ και έρημο δρόμο, καθ’ οδόν προς την Χάιφα, όπου ήταν η βάση μας. Έπρεπε, λοιπόν, αμέσως να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου και να τρέξουμε να καλυφθούμε πίσω από κάποιο ανάχωμα. Ο Ισραηλινός οπερατέρ μου, που οδηγούσε, έκανε να στρίψει το αυτοκίνητο αριστερά στο δρόμο και τότε ξαφνικά…. του άρπαξα το τιμόνι και το έστριψα δεξιά φωνάζοντας “Πάμε από εδώ”. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα μια ρουκέτα έσκασε πίσω και αριστερά μας, εκεί δηλαδή που θα είμασταν αν δεν άρπαζα το τιμόνι. Ειλικρινά ακόμη και τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω την κίνηση μου αυτή, γιατί σέβομαι και ξέρω ότι δεν ακουμπάμε το τιμόνι του οδηγού. Ένιωσα όμως… μια ακαταμάχητη δύναμη από μέσα μου, να με σπρώχνει να κάνω αυτή την κίνηση, η οποία τελικά μας έσωσε… Εκείνο το βράδυ, μου είπε ο Ρον πολύ χαρούμενος που σωθήκαμε, ότι δεν μπορεί άλλο να μείνει, γιατί σκέφτεται την κόρη του… Πλέον έχει κι έναν γιο, όπως μου είπε πρόσφατα, και τα θυμάται όλα όσα ζήσαμε, με θαυμασμό για την κάθε στιγμή που μας έδινε δύναμη…

13) Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή που έζησες και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Άλλη μια δυνατή στιγμή, ήταν και πάλι στον πόλεμο του Ισραήλ, όταν με τον Ισραηλινό οπερατέρ, μας πέτυχε και πάλι φοβερός βομβαρδισμός. Και θυμάμαι τη στιγμή που …πρόλαβα να βάλω μόνο το κεφάλι μου σε ένα ασφαλές άνοιγμα τσιμέντου, ενώ όλες οι τζαμαρίες δίπλα μου έσπαγαν. Ήμασταν στη πόλη Ναχαρίγια, που ισοπεδώθηκε τότε.

Μία άλλη εικόνα, που δεν σβήνει ποτέ από την μνήμη μου είναι από το Περού, μαζί με τον αγαπημένο συνεργάτη εικονολήπτη Στάμο Προύσαλη και την αποστολή μας σε ένα μικρό ψαροχώρι νότια, στο San Andres. Εκεί λοιπόν ζούν Περουβιανοί με ελληνικότατα ονόματα, όπως Γκίκας, Μενδρινός κλπ Είναι απόγονοι Ελλήνων ναυτικών του 17ου αιώνα που έφτασαν εκεί, έμειναν και έκαναν οικογένεια. Αυτοί οι άνθρωποι, αν και δεν έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα και δεν μιλούν Ελληνικά, γιορτάζουν όλες τις εθνικές και θρησκευτικές μας γιορτές, με ασίγαστο πάθος και αγάπη για την μητέρα-Ελλάδα, όπως λένε. Εκεί συνάντησα και την αξιολάτρευτη γιαγιά, την Χούλια, κοντά στα 80 κατάκοιτη, η οποία κρατούσε μια ελληνική σημαία και φώναζε με όλη τη δυναμή της: “Soy Griega, Soy Griega”, “Είμαι Ελληνίδα, είμαι Ελληνίδα”! Είναι από τις εικόνες που μας αιφνιδίδασαν, και που κάνουν την ψυχή να δακρύζει από υπερηφάνεια.

14) Όταν φτάνεις στο σημείο να ζυγίζεις τη ζωή σου ή τη δουλειά, που γέρνει η ζυγαριά;

Μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχω καταφέρει η ζυγαριά να ισορροπεί οριζόντια και αυτό θα ήθελα να πετύχω και τα επόμενα χρόνια.

Είναι φοβερό συναίσθημα, πάντως, η δουλειά σου να είναι αυτό που αγαπάς, και να θέλεις παρά τον κίνδυνο ή την κούραση, να κάνεις ακόμα περισσότερα. Το μοιράστηκα και χαίρομαι για αυτές τις απαιτητικές στιγμές, με άξιους επαγγελματίες οπερατέρ, όπως και ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος, αλλά και ο Στέφανος Νικόπουλος. Γιατί ειδικά στην τηλεόραση, είμαστε “ομάδα”, και κάθε καλό αποτέλεσμα δεν είναι μόνο δικό μου, είναι όλων μας.

15) Πώς συνδέεται το προσφυγικό ρεύμα με το πόλεμο σύμφωνα με τις εμπειρίες σου;

Είναι μια λογική συνέπεια: τους μεγάλους πολέμους να τους συνοδεύουν ογκώδη προσφυγικά ρεύματα, από την αρχαιότητα έως σήμερα. Οι άνθρωποι πάντα θα αναζητουν την «Γη της Επαγγελίας», όταν η καταστροφή τους χτυπά την πόρτα.

Περπάτησα μαζί τους, και είναι δύσκολο κάθε λεπτό που περνά. Δεν έζησα μόνο …καραβάνια “από μέσα”. Έζησα και προσωπικές ιστορίες. Όπως ενός παππού στη Γεωργία, που σταματήσαμε με το αυτοκίνητο να τον πάρουμε. Ήταν το 2008. Εν μέσω εχθροπαξιών, περπατούσε μόνος στο κεντρικό δρόμο προς Τυφλίδα, είχε φορέσει το καλό του κοστούμι (!), και κρατούσε μια διάφανη τσάντα με 3 ντομάτες και λίγο ψωμί. Μόλις είχε εγκαταλείψει το χωριό του, όπου είχαν εισβάλλει Τσετσένοι αυτονομιστές. Έκλαιγε, γιατί το σπίτι του και η πατρίδα του δεν θα υπήρχε σε λίγο. Τον μεταφέραμε σώο με τον εικολήπτη Βασίλη Ρόζο μέχρι την Τυφλίδα, χωρίς να μοιραστούμε περισσότερα, γιατί δεν μιλούσαμε τη γλώσσα. Όμως, …ο θάνατος είναι ίδιος παντού.

Το πώς υποδέχεσαι, βέβαια, ως χώρα, τέτοια προσφυγικά ρεύματα θέλει περισσότερη σοβαρότητα και οργάνωση - από όσα ζήσαμε μέχρι τώρα.

16) Πώς σχολιάζεις την ελληνική κοινωνία σήμερα;

Σε μια πολύ κρίσιμη καμπή… χωρίς όμως να είναι σίγουρη για το πόσο θέλει να αλλάξει “νοοτροπία”, να πει “όχι” στο βόλεμα, και να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

17) Τι να περιμένουμε απο την εκπομπή σου φέτος;

Έρευνες… με σημαντικά πρόσωπα, ενδιαφέροντα θέματα, και πολλές… εκπλήξεις, όπως πάντα!

18) Ποιο μήνυμα θα ήθελες να περάσεις;

Κάτι που έχω ως motto και στη ζωή μου: Τίποτα δεν είναι αδύνατον! Ψηλά το κεφάλι, στα ζόρικα προχωρούν μόνον οι ζόρικοι!

Στον υποκριτή που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Υποκρισία. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς όλοι ελεύθεροι θα σου πουν ότι είναι. "Εγώ είμαι ανοιχτός" θα ακούσεις "δεν έχω κολλήματα". Κι έτσι είναι. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να δείχνουν. Υποκρισία. Όποιος πει ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα κατεξοχήν υποκριτικό πλάσμα, ψεύδεται. "Εγώ με τα παιδιά μου είμαι φίλος" θα σου πουν. Όταν το παιδί όμως θα θέλει να σου πει ότι τελικά αποφάσισε να μην τελειώσει τη σχολή του, που πιο πολύ δικό σου απωθημένο ήταν -έλα παραδέξου το- παρά δικό του, γιατί είδε ότι δεν του ταιριάζει... Α εκεί όλα κι όλα δεν θα το ανεχτείς, το δικό σου το παιδί θα το "βγάλει" το Πανεπιστήμιο. Δεν πλήρωνες τσάμπα τα φροντιστήρια άλλωστε. Κι ας μην του αρέσει, δεν πειράζει. Να κάνει υπομονή, να καταπιεστεί. Όπως καταπιέζεσαι κι εσύ τόσα χρόνια δίπλα σ' έναν άντρα που έτυχε να παντρευτείς στα νιάτα σου. Θα σκάσεις, θα υπομείνειςγιατί αυτός σου έλαχε! Άλλωστε είναι και το παιδί στη μέση. Πως θα μεγαλώσει με τον ένα του γονιό; Ένα παιδί χρειάζεται μια μάνα κι ένα πατέρα για να μεγαλώσει σωστά. Έτσι δεν είναι; Κι ας βρίζει ο μπαμπάς, κι ας κλαίει η μαμά, κι ας την χτυπάει πάνω σ' ένα τσακωμό, κι ας βλέπει το παιδί. Τουλάχιστον  αυτό είναι το νορμάλ.

Κι όταν το παιδί -που χρόνια και χρόνια καταπιέζεται- θα έρθει και θα σου πει "είμαι gay" θα κλάψεις, θα θρηνήσεις για τον χαμένο του ανδρισμό. Δεν θα μπορείς να πιστέψεις ότι συνέβη στο δικό σου σπίτι, κι ας το ξερες βαθιά μέσα σου από χρόνια. Και το πρώτο πράγμα που θα το συμβουλεύσεις είναι να υποκριθεί ακόμα λίγο. Αν είναι δυνατόν και για πάντα. Τι θα πει ο κόσμος άλλωστε; Και προς θεού μην το μάθει ο μπαμπάς και στενοχωρηθεί που ο γιος του βγήκε πούστης! Λοιπόν άκου υποκριτή άνθρωπε, που βρίσκεσαι παντού γύρω μου πια, πέτα τώρα τη μάσκα. Όσο και να  υποκρίνεσαι εγώ μπορώ να δω μέσα στα μάτια σου ότι ξέρεις τι είσαι όπως το ξέρω κι εγώ!

 Στον υποκριτή που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

                                                                                                                                          Α.Χ.

                                             

Όπου υπάρχει η ζωή δεν υπάρχει ο θάνατος...μην φοβάσαι.

Αν κάτι δεν θα μπορέσω ποτέ να αποδεχτώ αυτό είναι ο θάνατος. Είναι αυτό το άλυτο υπαρξιακό. Σίγουρα όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας νιώσαμε την απώλεια! Αν κάτι μπορεί να με διαλύσει είναι η αδυναμία μου να τον αντιμετωπίσω τόσο τον δικό μου αλλά και όσων έφυγαν, ίσως αυτός ο θάνατος είναι που πονάει περισσότερο. Δεν θα μπορέσω να σε ξανακούσω ε; Δεν θα μπορέσω να σε ξαναδώ ε; Να σε αγγίξω; Να σε φιλήσω; Έφυγες ε;
Πόση μοναξιά κρύβει ο θάνατος; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Νομίζω πως μπροστά στην απώλεια ο άνθρωπος λειτουργεί σχεδόν με το ένστικτο της επιβίωσης, αυτό που σε οπλίζει με μια δύναμη και ό,τι θεωρούσες ανέφικτο τελικά το καταφέρνεις! Οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Πονάς, κάθε μέρα πονάς το ξέρω ψυχή μου. Έτσι είναι μερικοί άνθρωποι στη ζωή μας, είναι οι σταθερές μας και αν κάποια στιγμή κάποιος μας αποκόψει απο αυτές τότε το χάος. Το χάος δεν έχει όρια μάλλον ούτε ο άνθρωπος έχει, και έτσι καταφέρνει πάντα να ξεπερνάει τον εαυτό του και το ανάστημά του να είναι πιο πάνω. Να βρίσκει δύναμη εκεί που δεν υπάρχει, να χαμογελάει και να ζει, να συνεχίζει! Θα ξαναγελάσεις, θα ξανατραγουδήσεις, θα ξαναχορέψεις γιατί κυλάει η ζωή και εμείς πρέπει όχι απλά να κυλήσουμε αλλά να κολυμπήσουμε σ'αυτή δυνατά και πιο δυνατά και πιο δυνατά. Κάποια στιγμή διάβασα ότι ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας φοβίζει γιατί όπου υπάρχει η ζωή δεν υπάρχει ο θάνατος...μην φοβάσαι εσύ και δεν θα φοβάμαι ούτε εγώ.
Κανείς και ποτέ δεν κατάλαβε τι είναι ο θάνατος πραγματικά δεν θα το καταλάβω ούτε εγώ. Για το μόνο πράγμα που είμαι υπεύθυνος είναι για την ζωή μου και αυτή θα την κάνω όσο πιο δική μου γίνεται! Το ίδιο κάνε και εσύ...και δεν θα φοβάμαι.

                                                                                                             Πάρης Μ

Ο καρκίνος αντιμετωπίζεται!

Την Δευτέρα 3/10/2016 συναντήσαμε στα γραφεία του συλλόγου την πρόεδρο του Κ.Ε.Φ.Ι, Ζωή Γραμματόγλου η οποία μας μίλησε για το καρκίνο,τις δυσκολίες και την στήριξη που παρέχεται εθελοντικά στους καρκινοπαθείς.

Τι είναι το Κ.Ε.Φ.Ι.;

Είναι ένας σύλλογος που διοικείται από ασθενείς με αποκλειστικό σκοπό την ψυχολογική στήριξη των ασθενών και των οικογενειών τους. Όλοι οι εθελοντές έχουμε νοσήσει από καρκίνο κάποια στιγμή στο παρελθόν. Το Κ.Ε.Φ.Ι. συνεργάζεται με το κέντρο ψυχοθεραπείας και συμβουλευτικής ''Βίλχεμ Ράιχ''.

Ο σύλλογος παρέχει ιατρική στήριξη στους ασθενείς;

Όχι αλλά έχουμε ένα δίκτυο γιατρών που συνεργαζόμαστε κυρίως στα δημόσια νοσοκομεία λόγω

της οικονομικής κατάστασης κάποιων ασθενών.

Ποια είναι η στήριξη που παρέχεται στην οικογένεια;

Οι ψυχολόγοι μαθαίνουν στην οικογένεια ποια πρέπει να είναι η στάση απέναντι στον ασθενή. Οι εθελοντές όμως βοηθούν και σε πρακτικά ζητήματα την οικογένεια, όπως το να μείνουν κάποιες ώρες με τον ασθενή και να τον βοηθήσουν στις καθημερινές του ανάγκες όταν αυτό είναι απαραίτητο.

Τι ρόλο παίζει η ψυχολογία του καρκινοπαθή κατά τη διάρκεια της θεραπείας;

Η καλή ψυχολογική κατάσταση είναι το 50% της θεραπείας.

Από που αντλείτε πόρους;

Από δωρεές, από τις εκδηλώσεις που κάνουμε για την πρόληψη και την ενημέρωση, από φαρμακευτικές εταιρίες και από τις εισφορές των εθελοντών.

Τι ελλείψεις υπάρχουν στα φάρμακα;

Οι ελλείψεις είναι πολλές και λόγω της οικονομικής κρίσης τα νοσοκομεία έχουν χαμηλό προϋπολογισμό με αποτέλεσμα όσο πλησιάζει το τέλος του χρόνου οι ελλείψεις να γίνονται όλο και περισσότερες. Το κράτος μετράει το κόστος αλλά εγώ έχω αναρωτηθεί πόσο κοστολογεί την ανθρώπινη ζωή. Ένα είναι το τρίπτυχο για το καρκινοπαθή ο γιατρός, το φάρμακο και ο Θεός. Όποιο από τα τρία και να λείπει...

Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για ίαση;

Ναι, ο καρκίνος είναι ένα χρόνιο νόσημα. Αν το προλάβεις στην αρχή είναι γρίπη. Γι αυτό ο σύλλογος αγωνίζεται για την πρώιμη διάγνωση και πρόληψη. Σαν λαός δεν έχουμε κουλτούρα στην πρόληψη. Σε άλλες χώρες σου έρχεται ακόμα και μήνυμα για να σου υπενθυμίσει πότε πρέπει να εξεταστείς (μαστογραφία, τεστ ΠΑΠ, καρκίνος του προστάτη). Όταν ο ασθενής βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο επιβαρύνει οικονομικά περισσότερο το κράτος απ' ότι αν βρισκόταν σε αρχικό στάδιο.

Ποιοι είναι οι πιο συχνοί τύποι καρκίνου στην Ελλάδα;

Πρώτος είναι ο καρκίνος του μαστού, δεύτερος είναι ο καρκίνος του πνεύμονα και ο καρκίνος του παχέως εντέρου ο οποίος βρίσκεται σε έξαρση λόγω της διατροφής, του περιβάλλοντος και των συνηθειών όπως το τσιγάρο.

Τι προβλήματα αντιμετωπίζει σήμερα ένας καρκινοπαθής;

Οι λίστες αναμονής για να μπεις στο χειρουργείο. Αν διαγνωστείς σήμερα με καρκίνο θα μπεις το λιγότερο σε 25 μέρες στο χειρουργείο με αποτέλεσμα πολλές φορές ο ασθενής να καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να απαλλαγεί το συντομότερο από έναν όγκο. Το δεύτερο σημαντικό πρόβλημα είναι οι ακτινοβολίες καθώς λόγω της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχουν μηχανήματα αλλά και προσωπικό για να τα στελεχώσει.

Τι προκαταλήψεις αντιμετωπίζει ένας καρκινοπαθής;

Σιγά σιγά το στίγμα του καρκίνου εξαφανίζεται, παύει να είναι ένα ταμπού. Δεν θα ξεχάσω ότι όταν ξεκινήσαμε το 2004 ο κόσμος απέφευγε να πάρει ακόμη και ενημερωτικά φυλλάδια του συλλόγου μας ενώ τώρα έρχονται μόνοι τους να ενημερωθούν.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε;

Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια η οποία θεραπεύεται. Έχω νοσήσει η ίδια και το λέω από πείρα. Θέλω οι υπεύθυνοι να σκύψουν λίγο το κεφάλι και να μην βλέπουν μόνο το κόστος της θεραπείας αλλά και το κόστος της ανθρώπινης ζωής.

Περισσότερες πληροφορίες για το Κ.Ε.Φ.Ι μπορείτε να βρείτε:

www.anticancerath.gr/el/partnership/kentroraix/

www.facebook.com/skkephi/?fref=ts

Τι λες για μια βόλτα στο Θησείο;

Θησείο. Το Θησείο είναι το κομμάτι εκείνο που απλώνεται ανάμεσα στο Μοναστηράκι και την Ακρόπολη. Είναι από τα πιο ωραία σημεία στην Αθήνα για να κάνεις τη βόλτα σου, να μπλεχτείς ανάμεσα στον κόσμο. Θα κάτσεις σε ένα από τα καφέ που βρίσκονται πάνω από τον ηλεκτρικό και θα απολαύσεις τον καφέ σου με θέα τον Παρθενώνα. Κι αν κουραστείς θα κάνεις την βόλτα σου στην Αποστόλου Παύλου με τους δεκάδες μικροπωλητές με τα χειροποίητα κοσμήματα. Είναι σαν να στήνεται καθημερινά άτυπα μια τεράστια υπαίθρια γκαλερί. Κι αν προχωρήσεις λίγο θα συναντήσεις ίσως το πιο όμορφο θερινό σινεμά στην Αθήνα, το σινέ Θησείον. Μπες να δεις την ταινία που επέλεξες με θέα τον Παρθενώνα σαν να βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Κι αν τα βαρέθηκες όλα αυτά περπάτα λίγο παραπάνω να φτάσεις στα Πετράλωνα με τα τόσα μικρά μεζεδοπωλεία. Εκεί θα συναντήσεις παρέες φοιτητών να πίνουν το κρασί τους και να κάνουν συζητήσεις που θα μείνουν για πάντα πάνω σ' εκείνα τα τραπέζια. Σήκω λοιπόν, πάρε την παρέα σου, γιατί απόψε έχει βόλτα στο Θησείο και κρασάκι στα Πετράλωνα!
                             
                                                                                                                             Α.Χ.  

*Οι φωτογραφίες είναι αποκλειστικά τραβηγμένες για το AthensView.