Μεγάλωσα!

Χρόνος. Αυτή η έννοια νομίζω με κυνηγάει από μικρό παιδί και θα με κυνηγάει για πάντα. Βέβαια όταν ήμουν παιδί δεν με πολυενδιέφερε, γιατί είχα άλλους να ασχολούνται με αυτά και μου κάνουν το ξυπνητήρι! Όμως τώρα μεγάλωσα... Μεγάλωσα είπα ε; Όχι δεν μεγάλωσα, μεγαλώνω και κάποιες φορές αυτό με πιέζει και με αγχώνει. Με αγχώνει γιατί κοιτάζω πίσω μου και ψάχνω να δω τι έκανα. Κι έπειτα σκέφτομαι τι ήθελα να κάνω και πόσα από αυτά κατάφερα. Και πάλι αισθάνομαι ένοχη, γιατί ο χρόνος πιέζει κι εγώ τον αφήνω να περνάει σαν τρένο από κλειστό σταθμό και τίποτα το ουσιαστικό δεν έχω κάνει. Και τι είναι πραγματικά ουσιαστικό; Αυτό που πραγματικά θέλω ή αυτό που θέλουν οι άλλοι για μένα; Κι αν είναι το δεύτερο -που είναι και το πιθανότερο- πότε θα το καταλάβω και θα θέσω τα όρια μου; Ίσως και ποτέ! Αυτό είναι το πρόβλημα.

Και στις σχέσεις έκανα και ξανάκανα υπομονή κι έδωσα ευκαιρίες και υπέμεινα πράγματα που ίσως δεν άξιζε, γιατί ανθρώπινο είναι θα μου πεις. Όμως ο χρόνος κυλούσε και δεν με ρωτούσε. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνεις εκ των υστέρων.

Και κοιτάζω του καθρέφτη μου και σκέφτομαι ότι κάθε μέρα αλλάζω και πως μια μέρα αυτή η αλλαγή δεν θα μου αρέσει. Γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος και θα χει αφήσει τα σημάδια του πάνω μου, στο πρόσωπο και το κορμί μου. Και τότε σίγουρα θα λυπηθώ και προσπαθήσω να τον νικήσω κι ίσως γίνω και γελοία. Κι όταν καταλάβω ότι δεν νικιέται, ελπίζω να μην συμβιβαστώ αλλά να τον αποδεχτώ και να τον κάνω φίλο μου. Κι εσείς αυτό να κάνετε. Από αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Και να χαίρεστε που μεγαλώνετε κι ο χρόνος να περνάει, γιατί όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε τόσο καλύτερα θα ζήσετε. Καλή ζωή!


                                                                                                                                       Α. Χ.

Ίσως το δικό μου Γκάζι να σου μοιάζει τελικά...

            Αθήνα, 2:21πμ
           
            Επόμενη στάση Κεραμεικός...ποιος Κεραμεικός ρε παιδιά; Στο Γκάζι θα πάμε...

Φτάνοντας κανείς στο Γκάζι θα διαπιστώσει πως πρόκειται για μια περιοχή που δεν σταματά να γιορτάζει. Μουσικές στους δρόμους, κόσμος ,φωνές  παρέες που κάθονται στην πλατεία και απολαμβάνουν την μουσική που παίζουν τα γύρω μαγαζιά με μια μπύρα στο χέρι! Θυμίζει κάπως σαν μια υπαίθρια γιορτή που ξεκινά αλλά δεν ξεχνά να σταματήσει! Στο Γκάζι μπορείς να δεις τα πάντα, ανθρώπους που δεν ταιριάζουν στην αισθητική σου αλλά με ένα τρόπο τους ''συγχωρείς'' γιατί είναι στο Γκάζι, γιατί αυτή η περιοχή ξεπερνά τα πρέπει, τον καθωσπρεμισμό και διέπεται από μια για κάποιους ενοχλητική ελευθερία! Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κυκλοφορήσει, να εκφραστεί, να ερωτευτεί, όπως εκείνος θέλει αλλά και πάλι είναι στο Γκάζι! Κοιτώντας γύρω σου και ήδη από την πλατεία του Κεραμεικού θα παρατηρήσεις τα μπαράκια που θα παίζουν ασταμάτητα μουσική ενώ ο κόσμος θα χορεύει και λίγο πιο πάνω η Τεχνόπολις...ένα εργοστάσιο γκαζιού που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα εργοστάσιο πολιτισμού! Εκεί κάθε χρόνο λαμβάνουν χώρα πλήθος πολιτιστικών και πολιτισμικών εκδηλώσεων όπως συναυλίες και εκθέσεις. Ένας τόπος συνάντησης χιλιάδων ανθρώπων και σημείο αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Κάνοντας μια βόλτα στα σοκάκια του Κεραμεικού θα ανακαλύψεις μικρότερα μπαράκια, θέατρα και κάθε είδους
καλλιτεχνικούς χώρους!

Πολλοί νέοι καλλιτέχνες της πόλης ξεκινούν από το Γκάζι, τραγουδώντας σε μαγαζιά και στήνοντας τα δικά τους θεατράκια. Το Γκάζι σίγουρα αποτελεί ένα τόπο συνάντησης καλλιτεχνών και με ένα τρόπο θυμίζει την Μονμάρτρη στο Παρίσι στην αρχή μια κακόφημη περιοχή που αργότερα θα γινόταν μόνιμος τόπος κατοικίας καλλιτεχνών που θα αναβάθμιζαν την περιοχή και μάλλον τα κατάφεραν. Σήμερα το Γκάζι πλημμυρίζει από ανθρώπους που αναζητούν την χαρά, τη διασκέδαση και την ελευθερία έκφρασης. Χμμμ ελευθερία έκφρασης...τι πάει να πει ελευθερία έκφρασης στις μέρες μας; Μπα...τίποτα ξέχασε το δεν υπάρχει ή μάλλον αν ψάξεις σ αυτά τα στενά κάτι θα βρεις...
 Ναι τώρα που παρατηρώ καλύτερα βλέπω ανθρώπους να ερωτεύονται, να αγαπιούνται και να εκφράζονται με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν χωρίς τα αδιάκριτα βλέμματα και τα επικριτικά σχόλια των περαστικών γιατί πολύ απλά είναι στο Γκάζι! Γιατί στο Γκάζι εδώ και χρόνια έχουν βρει καταφύγιο οι "απαγορευμένοι" έρωτες της πόλης μα δε σε νοιάζει γιατί είναι στο Γκάζι! Γιατί εκεί η αλήθεια και η ελεύθερη έκφραση των ανθρώπων ξεπερνά τα στερεοτυπικά και κοινωνικά καλούπια. Γιατί εκεί  κάποιοι νιώθουν ο εαυτός τους κι εγώ εκεί θα πηγαίνω, εκεί που οι άνθρωποι δεν είναι κάποιοι άλλοι, εκεί που δύο αγόρια ή κορίτσια θα φιληθούν αλλά δεν θα με νοιάζει γιατί είναι ερωτευμένοι, γιατί δεν θα με πειράζει η ευτυχία γιατί θα την επιδιώκω, γιατί...ίσως το δικό μου Γκάζι να σου μοιάζει τελικά!

                                                                                        Πάρης Μ




                                     

* Oι φωτογραφίες είναι αποκλειστικά τραβηγμένες για το AthensView.

Καθάριζε τώρα!

            Αθήνα, 1:31πμ
                 Τώρα εγώ κάτι πρέπει να γράψω ε; Σκέψεις...αλλά για να μπορέσω να τις καταγράψω θα πρέπει να τις τακτοποιήσω στο μυαλό μου. Γιατί τα κατάφερε ποτέ κανείς για να τα καταφέρω και εγώ; Φαντάσου το μυαλό σαν ένα μεγάλο δωμάτιο στο οποίο υπάρχουν πράγματα, κάποια από αυτά
είναι αξίας και κάποια είναι για πέταμα, αυτά τα πράγματα είναι οι σκέψεις.

 Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς τι είναι οι σκέψεις; Πώς δημιουργούνται και γιατί υπάρχουν; Σίγουρα είναι μια νοητική δυνατότητα με την οποία μας αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τα πράγματα γύρω μας, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που βιώνουμε. Μάλιστα...ένα λεπτό, γιατί συνήθως οι σκέψεις συνδέονται με τον προβληματισμό; Μάλλον γιατί ο άνθρωπος στις ευχάριστες στιγμές της ζωής του προτιμά να ζει, παρά να σκέφτεται και προβληματίζεται ή σκέφτεται όταν κάτι προσπαθεί να ανακαλύψει ή όταν προσπαθεί να πετάξει τα "πράγματα'' που λέγαμε πριν που είναι για πέταμα, δηλαδή όλα αυτά που του δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα.

Υπάρχουν οι όμορφες σκέψεις, αλλά και αυτές οι άλυτες που έχουμε όλοι μας, οι κάπως δυσάρεστες που δεν μας κάνουν να περνάμε και πολύ καλά αλλά με ένα τρόπο είμαστε πεπεισμένοι ότι έτσι πρέπει να γίνεται...να προβληματιζόμαστε και να σκεφτόμαστε αλλά ξεχνάμε ότι αυτό μας κρατάει πίσω από την ίδια την ζωή και την ομορφιά της, από όλα αυτά τα όμορφα που μπορεί να μας συμβαίνουν αλλά εμείς δεν εκτιμάμε! Γιατι τελικά προτιμάμε να σκεφτόμαστε παρά να ζούμε.
 Ποιος σου είπε ότι όταν σκέφτεσαι δεν ζεις; Μα η ζωή σου ρε ηλίθιε είναι στιγμές,είναι το καθετί όμορφο που επιλέγεις εσύ να βάλεις στη ζωή σου,είναι τα όνειρα σου. Η ζωή σου είσαι εσύ,δεν είναι ένα σωρό σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό σου. Έχεις σκεφτεί μήπως γεμίζεις αυτό το δωμάτιο με άχρηστα πράγματα και όλα αυτά τα πράγματα αξίας φεύγουν από το παράθυρο επειδή δεν υπάρχει άλλος χώρος εκεί μέσα; Όταν αγοράζεις σαβούρα, σαβούρα θα βάλεις στο δωμάτιο. Καθάριζε τώρα!
 
                                                                                                Πάρης Μ
                 

Πρώτη στάση: Μεταξουργείο!

Μεταξουργείο. Μια περιοχή που ισορροπεί στα λεπτά όρια της ακμής και της παρακμής εδώ και χρόνια. Κάθε στενό της έχει να σου αφηγηθεί και μια ιστορία.

Τα τελευταία χρόνια το Μεταξουργείο έχει γίνει η απάντηση στην ερώτηση "Που θα πάμε απόψε;" για τους νέους της Αθήνας. Από την πλατεία Αυδή και τον Μπλε Παπαγάλο με τα εξωτικά του κοκτέιλ και τα swing πάρτυ μέχρι τα πολλά μικρότερα μαγαζιά που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στα στενά του. Το ιδιαίτερο στυλ των μπαρ, των καφέ και των φαγάδικων της περιοχής έχει καταφέρει να προσελκύσει πληθώρα Αθηναίων ακριβώς γιατί έχει καταφέρει να δώσει μια διαφορετική από τα μέχρι τώρα συνηθισμένα απάντηση στη διασκέδαση.

Η παλαιότητα της περιοχής την κάνει σχεδόν ιστορική. Με την Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων -το άλλοτε εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού- να δεσπόζει στην Πλατεία Αυδή και τόσα νεοκλασικά να στέκονται δίπλα σε νέες βιομηχανικού τύπου πολυκατοικίες.

Όμως το Μεταξουργείο δεν έχει μόνο αυτή τη πλευρά, έχει και την άλλη τη λίγο πιο σκληρή. Είναι η περιοχή που προσελκύει, λόγω της τοποθεσίας της, χρήστες ναρκωτικών που εκεί βρίσκουν το ελεύθερο είτε να κάνουν χρήση είτε να αγοράσουν τη δόση τους. Είναι πολύ πιθανό στο δρόμο σου προς κάποιο μαγαζί της περιοχής να βρεθείς μπροστά σε κάποιο τοξικομανή που κάνει τη δόση του είτε απλώς να κλωτσήσεις κάποια χρησιμοποιημένη σύριγγα.

Κι εκεί που θα περιπλανηθείς στα στενά δεν γίνεται να μην δεις τα τόσα και τόσα studio. Γιατί το Μεταξουργείο είναι η κατεξοχήν φωλιά του αγοραίου έρωτα. Παρ' όλ' αυτά δεν είναι γκέτο, είναι η πολυπολιτισμική πλευρά της Αθήνας κι αυτό το αποδεικνύει καθημερινά.

Εκείνη είναι ακριβώς η στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει και η άλλη όψη της ζωής, η σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η αντίθεση είναι όμως που κάνει αυτή την περιοχή τόσο ξεχωριστή, τόσο γοητευτική. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η καρδιά της διασκέδασης στην Αθήνα χτυπάει πλέον εκεί, στο Μεταξουργείο των αντιθέσεων. Το Μεταξουργείο μας.

                                                                                                                                          Α. Χ.

                       

                                                                         

 

                             

*Οι φωτογραφίες είναι αποκλειστικά τραβηγμένες για το AthensView.

Coucou Athens

Αθήνα, 6:37π.μ

            Αθήνα, ίσως από τις πιο όμορφες-άσχημες πόλεις του κόσμου.Η πόλη των αντιθέσεων και των συγκρούσεων. Αυτή η πόλη φλερτάρει με την ομορφιά και με την ασχήμια, με τον καθωσπρεπισμό της αστικής ζωής αλλά και το περιθώριο! Η ζωή σ' αυτή την πόλη μοιάζει σχεδόν απάνθρωπη και την ίδια στιγμή όμορφη, οι άνθρωποι της διαφορετικοί αλλά και ίδιοι, όλοι κάτι έχουν να σου πουν, κάτι να μοιραστούν αλλά ποιός μίλησε ή μάλλον ποιός ήθελε να ακούσει; Καθημερινά χανόμαστε στο μικρόκοσμο μας αδιαφορώντας γι΄αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας. Οι μέρες κυλούν με γρήγορους ρυθμούς, οι άνθρωποι κινούνται με γρήγορους ρυθμούς, μια συνεχής μάχη με το χρόνο αλλά μέσα σ'αυτή (ξε)χάσαμε τους εαυτούς μας, (ξε)χάσαμε την ομορφιά.

            Η Αθήνα το βράδυ δεν θυμίζει σε τίποτα την πολύβουη και απρόσωπη πόλη της καθημερινότητας. Μπαράκια σε κάθε στενό της πόλης είναι εκεί και δίνουν ζωή! Περπατώντας το βράδυ στην Ερμού θα δεις παρέες να τραγουδάνε,στο Μοναστηράκι καλλιτέχνες του δρόμου θα δίνουν το σόου τους και λίγο πιο κάτω στο Γκάζι θα χτυπήσει η καρδιά της νυχτερινής Αθήνας. Εκεί θα δεις τους ανθρώπους να μπλέκονται μεταξύ τους, θα δεις κάτι τύπους σχεδόν περιθωριακούς για σένα, μα εκείνοι έτσι έμαθαν.Τα γραφικά σοκάκια της Πλάκας θα είναι εκεί για να σου θυμίζουν μια ομορφιά που χάθηκε μέσα στα απρόσωπα και μοντέρνα κτήρια της πόλης και το Θησείο ανησυχητικά ήσυχο με μια ομορφιά που πηγάζει από την ενέργεια του Παρθενώνα.

             Τελικά, η ομορφιά και η ασχήμια μιας πόλης δεν καθορίζονται από την ίδια την πόλη αλλά από το χρώμα που δίνουν οι άνθρωποi της,φτάνει να θες να την προκαλέσεις και να δείς την ομορφιά ακόμα και στα πιο άσχημα και τότε θα χαμογελάσεις, θα νιώσεις κομμάτι της και θα πεις ''Coucou Athens''. 

                                                                                                                         Πάρης Μ