Όπου υπάρχει η ζωή δεν υπάρχει ο θάνατος...μην φοβάσαι.

Αν κάτι δεν θα μπορέσω ποτέ να αποδεχτώ αυτό είναι ο θάνατος. Είναι αυτό το άλυτο υπαρξιακό. Σίγουρα όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας νιώσαμε την απώλεια! Αν κάτι μπορεί να με διαλύσει είναι η αδυναμία μου να τον αντιμετωπίσω τόσο τον δικό μου αλλά και όσων έφυγαν, ίσως αυτός ο θάνατος είναι που πονάει περισσότερο. Δεν θα μπορέσω να σε ξανακούσω ε; Δεν θα μπορέσω να σε ξαναδώ ε; Να σε αγγίξω; Να σε φιλήσω; Έφυγες ε;
Πόση μοναξιά κρύβει ο θάνατος; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Νομίζω πως μπροστά στην απώλεια ο άνθρωπος λειτουργεί σχεδόν με το ένστικτο της επιβίωσης, αυτό που σε οπλίζει με μια δύναμη και ό,τι θεωρούσες ανέφικτο τελικά το καταφέρνεις! Οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Πονάς, κάθε μέρα πονάς το ξέρω ψυχή μου. Έτσι είναι μερικοί άνθρωποι στη ζωή μας, είναι οι σταθερές μας και αν κάποια στιγμή κάποιος μας αποκόψει απο αυτές τότε το χάος. Το χάος δεν έχει όρια μάλλον ούτε ο άνθρωπος έχει, και έτσι καταφέρνει πάντα να ξεπερνάει τον εαυτό του και το ανάστημά του να είναι πιο πάνω. Να βρίσκει δύναμη εκεί που δεν υπάρχει, να χαμογελάει και να ζει, να συνεχίζει! Θα ξαναγελάσεις, θα ξανατραγουδήσεις, θα ξαναχορέψεις γιατί κυλάει η ζωή και εμείς πρέπει όχι απλά να κυλήσουμε αλλά να κολυμπήσουμε σ'αυτή δυνατά και πιο δυνατά και πιο δυνατά. Κάποια στιγμή διάβασα ότι ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας φοβίζει γιατί όπου υπάρχει η ζωή δεν υπάρχει ο θάνατος...μην φοβάσαι εσύ και δεν θα φοβάμαι ούτε εγώ.
Κανείς και ποτέ δεν κατάλαβε τι είναι ο θάνατος πραγματικά δεν θα το καταλάβω ούτε εγώ. Για το μόνο πράγμα που είμαι υπεύθυνος είναι για την ζωή μου και αυτή θα την κάνω όσο πιο δική μου γίνεται! Το ίδιο κάνε και εσύ...και δεν θα φοβάμαι.

                                                                                                             Πάρης Μ