Φίλοι. Μια ιστορία που ξεκινάει για κάθε άνθρωπο από την αρχή της κοινωνικοποίησης του. Ναι ναι από την παιδική χαρά εννοώ. Εκεί που σε πήγαινε η μαμά σου να κουραστείς -να ηρεμήσει κι εκείνης το κεφάλι της- και ήρθε εκείνο το παιδάκι που έπαιζε εκεί κοντά και σου έκανε την ερώτηση-καρμπόν "Θες να γίνουμε φίλοι;". Κι αυτός θα είναι ο πρώτος σου φίλος. Αλλά σ' αυτές τις ηλικίες τα πράγματα είναι εύκολα. Δυο παιδιά για να γίνουν φίλοι δεν χρειάζονται τίποτα παραπάνω από το να συμφωνήσουν στο τι παιχνίδι θα παίξουν. Ή μετά εκεί στο Γυμνάσιο με τους φίλους σου είναι που θα μοιραστείς τις ανησυχίες σου, τα πρώτα σου σκιρτήματα. Κι εκεί όμως ακόμα είναι εύκολο να πεις τον άλλο φίλο σου. Τα δύσκολα έρχονται μετά. Έρχονται όταν συνειδητοποιείς πως ό,τι σε έδενε τόσα χρόνια με έναν άνθρωπο δεν υπάρχει πια. Ή το χειρότερο δεν υπήρξε ποτέ. Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν όταν είμαστε μικροί δεν βλέπουμε ποιος πραγματικά είναι ο άλλος ή αν απλώς οι άνθρωποι αλλάζουν και αρνούμαι να το αποδεχτώ. Κι αν ισχύει το δεύτερο δεν αλλάζουν μόνο οι άλλοι, αλλάζω κι εγώ. Το παραδέχομαι. Απλώς πρέπει να έχεις το σθένος να "λύνεις" με ένα τρόπο κάθε σχέση που πια δεν σου ταιριάζει, που σου γίνεται βραχνάς, που χάνεις τον εαυτό σου μέσα σ αυτή. Και το ίδιο ισχύει για κάθε είδους σχέση στη ζωή. Γι αυτό πρόσεχε να κρατάς τους καλύτερους για σένα στη ζωή σου. Πέτα όποιον είναι τοξικός, όποιον σου κάνει έστω και το ελάχιστο κακό. Διάλεξε τους σαν να κάνεις μια καινούργια οικογένεια. Γιατί τι είναι οι άνθρωποι που χαίρονται με τη χαρά σου, λυπούνται με τη λύπη σου, είναι δίπλα σου κάθε στιγμή; Είναι οικογένεια σου. Παραδέξου το και μάθε να διαλέγεις!
A.X.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου